Baitursynuly University психология кафедрасының профессоры Лилия САРКИСЯНның университетпен таныстығы хордан басталған екен.
Ол кезде университет Қостанай мемлекеттік педагогикалық институты болып аталған болатын, ал Лилия Вагановна - мектеп аттестатын енді алған 16 жастағы жас қыз еді.
1966 жыл болашақ студенттер үшін ерекше ауыр жыл болды. Білім беру реформасы олардың санын екі есеге арттырды – 10 сынып пен 11 сыныпты бітірген балалар қатарынан түлектер шықты.
Институттарда ауылдық түлектерге толық қолдау көрсетілгендіктен, олар оқуға қабылданып жатты. Ал Лилия Вагановна емтиханнан 20 мүмкін балдың 18-ін жинаса да, бұл оған университетке түсуіне жеткіліксіз болды.
Бұл оның өміріндегі ең алғашқы және ең ауыр үміт отының сөнуі болды. Әйтеуір, сол кезде солай көрінген еді…
– Мен шет тілдер факультетіне оқуға түскім келген – деп еске алады Лилия Вагановна. – Қабылдаудан сүрінгенімді білген соң, барлық грамоталар мен мақтау қағаздары жиналған папканы терезе алдына лақтырып, жылап жібердім. Мені ешкім көріп тұрған жоқ шығар деп ойладым, сөйтсем арт жағымда деканның кабинеті тұр екен.
Сол кезде декан шықты да: «Қызым, неге сонша қайғырып жылап отырсың?» – деп сұрады. Мен тіпті жауап бере алмадым. Ал ол папкадан түскен қағаздардың арасынан фортепиано сыныбы бойынша музыка мектебін аяқтағанымды көрсететін куәлікті көріп қалды…
Осы қараған көзқарас жарты ғасырдан астам тарихтың бастамасы болды.
Декан өзін таныстырып, маған мына сұрақты қойды:
– Сен біздің факультетте хор ұйымдастыра аласың ба?
– Иә, – деп ойланбай жауап берді Лилия.
Шыны керек, ол мұндай нәрсені қалай жасау керектігін мүлде білмейтін де еді. Бірақ, ол өз тарапынан уәдесін беріп, оны институтқа қабылдап қойған болатын.
Алайда, студент емес, кандидат ретінде. Кандидаттар еркін тыңдаушылар болып есептелетін, ал жақсы баға алған жағдайда, сессияны өтпей қалған немесе оқудан шығарылған студенттің орнына түсу мүмкіндігі болды. Айтпақшы, ол жерде бәсеке өте жоғары болатын…
Лилия Саркисян осы кезде дереу іске кірісті. Филологияда тек қыздар ғана оқитын болғандықтан, деканның бұйрығымен хорға тарихшыларды да қосып жіберді. Уақыт шектеулі еді. 7 қараша - Ұлы Қазан Социалистік Революциясының күніне дейін хор дайын болу қажет еді.
Сол «икс» күні хор тыңдармандардың қошеметіне бөленді, ал Лилия Саркисян бірден студенттер қатарына қабылданды. Тіпті бірінші сессияға дейін ол жаңа статуста студенттік өмірге еніп үлгерді.
– Бірақ мен хор ұйымдастырдым да, өмірім бірден оңала кетті деп ойламаңыздар, – дейді Лилия Вагановна. – Кадр сыртында қаншама көпке көрінбейтін жұмыстар атқарылды. Бақытыма орай, қасымда әрқашан нағыз достарым – курстастарым болды. Күні бүгінге дейін біздің достығымыз сақталған.
Диплом алғаннан кейін Лилия Вагановна институтпен қоштасқан жоқ, ол оқытушы болып жұмысқа орналасты. Оның тынымсыз энергиясы жаңа бағытта өрбіді.
Басшылық оны ең қиын білім беру салаларына жіберіп, ұйымдастыру, жаңа нәрсе ашу сияқты міндеттерді жүктеді.
– Біз Қазақстандағы алғашқы психология факультетін аштық! Бұған дейін басқа университеттерде тек кафедралар болды, – деп күліп еске алды профессор. – Бірақ жұмыс көптігіне қарамастан, хор туралы ой әрқашан менің жанымда болды.
Содан, 1999 жылы психология факультетінде хор ұйымдастырып, ән айтып бастадық. Өкінішке орай, ковид жылдары біздің бастамамыз белгілі бір себептермен тоқтап қалды. Бірақ, мен университетіміздің 86 жылдығында хорымызды қайта құрып, ән айтамыз деп сенемін.
